Мултикосмос
„Битието во тороидален универзум може да биде одвоено и поврзано со сè друго“ – Артур Јанг
Во нашето современие измерена е и позната горната граница на големината на Универзумот користејќи ги податоците добиени од температурниот градиент на полето за космичка микробранова позадина (CMB) . Овој метод открива топологија која се затвора сама во себе или геометрија на торус. Спротивно на досегашните модели на просторот кој е рамен и бесконечен, оваа студија дава поинакви размислувања врз основа на податоците од овај температурен градиент.
Ова размислување се поклопува со космичката аномалија на Големиот Атрактор кој реално постои и е со големо влијание на големите космички структури. Можеби, Атракторот е центарот на еден голем торус кој како форма и енергија го обединува универзумот одржувајќи ја неговата структура и овозможувајќи раѓање и постоење на животот!
Размислувањето се проширува и понатаму на сите космички битиа, објекти и големи структури.
Како пример е полето кое постои околу нашиот сончев систем. Надвор од тоа поле (надор од нашиот сончев систем) радијацијата е многу поголема отколку во него. Ако е радијацијата е толку висока и во нашиот соларен ситем, животот во него ќе е невозможен. Се поставува прашањето дали постои енергетски торус формиран од Сонцето кој не штити од високата радијација?
Торусот, само по себе, репрезентира бесконечност. Голем непрекинат круг каде крајот на времето се раѓа одново. Тој е исто престава/форма која поставува конечност на универзумот. Таа конечност ние не можеме да ја „видиме“ заради торусоидната форма која е толку голема што за нас е бесконечно голема. Паралела е Земјата, која нам ни се чини рамна поради нејзината големина.
Енергијата на торусното поле ја користиме насекаде. Од батерии, мотори итн. Големиот хадронски коладор е џиновска торусоидна структура која ја користиме за забрзување и обсервирање на честичките и не е случајно неговата форма да е избрана тороидна.
Тороидните фрактали како форми се секаде присутни. Обликот на ураганите се во облик на торус, крвните садови се тороидни, планетите и галаксиите се во таков облик. Можеби и времето е торус каде средината на торусот е моментот кога ние постоиме и е во постојано движење и менување?!
Енергетското поле на човекот е во облик на торус, рускиот фузионен реактор Токамак е во облик на торус, а иста форма на модифициран торус е и германскиот фузионен реактор Wendelstien
Црните дупки се со тороидно енергетско влијание. Тие се обединувачка сила на кохезија на материјата. Без нив животот би бил неможен. Имаат силен ефект и на перцепцијата на времето кое како се приближуваме до нив тече побавно.
Се е’ идентично и повторливо во Универзумот кој е фрактален и тороиден по своја природа. Сите негови делови се битни во неговото постоење. Тој е повторувачка фрактална форма во секоја негова точка каде енергијата се претвора во материја
Што е CMB (Cosmic Microwave Background) ?
CMB е првпат ослободената светлина по Бинг-Банг настанот. Некаде по 379.000г. од Бинг-Банг настанот, температурата на вжештената плазма се спуштила на 3000К и тоа било доволно светлината да се одвои од материјата која пак почнала да се оформува во неутрални атоми. Тогаш универзумот првпат станува транспарентен. Почетната негова портокалова боја станува препознатлива црна. Со тоа почнува епохата на рекомбинација и завршува бинг-банг настанот. Можеме да кажеме дека CMB е насјтарата светлина во универзумот. Но CMB сега, не се повеќе фотони на слободна светлина, затоа што универзумот досега се шири 14 милјарди години. Периодата на тие почетни светлосни бранови е шифтирана во долга периода и е сега во електромагнетниот спектар. Низ времето CMB се движела од оптичкиот во инфрацрвениот спектар и потоа во микробрановиот спектар. Сега е тоа само шум кој доаѓа од секоја точка на универзумот.
Ако универзумот е со конечна големина и е со поврзана топологија на торус, тогаш во раниот универзум кога CMB (Cosmic Microwave Background) првпат бил емитиран, температурните флуктуации би биле ограничени во големина бидејќи тие не би можеле да бидат поголеми од ограничениот и ширечки универзум во тоа време по големиот прасок (Big Bang).
Ова се забележува и потврдува во постоечкиот CMB температурен градиент како специфичен прекин на брановата должина, што сега е опишано и демонстрирано во сеопфатна анализа на набљудуваните CMB карти.
Астрофизичарот Томас Бухерт, од Универзитетот во Лион, Центарот за астрофизички истражувања во Франција – изјавил: „Можеме да кажеме: Сега ја знаеме големината на универзумот. Во бесконечен простор, пертурбациите во температурата на CMB зрачењето постојат во сите размери. Меѓутоа, ако просторот е бесконечен, тогаш недостасуваат оние бранови должини кои се поголеми од големината на просторот“.
Испитувајќи ја светлината од многу раниот универзум, Бухерт и тим астрофизичари заклучија дека нашиот космос може да биде мултиплицирано поврзан. Тоа значи дека просторот е затворен во себе во сите три димензии во форма на торус. Таков универзум би бил конечен, а според нивните резултати, целиот наш космос би можел да биде само околу три до четири пати поголем од границите на видливиот универзум, оддалечен околу 45 милијарди светлосни години.
Резултатите од оваа студија за испрекинатите бранови должини во температурниот градиент на Планковите CMB карти имаат важни импликации за космологијата и фундаменталната физика.
Замислете универзум каде што можете да насочите вселенски брод во една насока и на крајот да се вратите таму каде што сте тргнале. Ако нашиот универзум беше конечен торус, тогаш таквите движења би биле можни и физичарите потенцијално би можеле да ја измерат неговата големина.
Проблем
Физичарите го користат јазикот на општата релативност на Ајнштајн за да го објаснат универзумот. Тој јазик ја поврзува содржината на простор-времето со негово свиткување и искривување . Така ја доживуваме силата на гравитацијата. Во космолошки контекст, тој јазик ја поврзува содржината на целиот универзум – темна материја, темна енергија, регуларната материја, зрачењето и се друго – со неговата севкупна геометриска форма. Со децении, астрономите дебатираа за природата на таа форма: дали нашиот универзум е „рамен“ (што значи дека имагинарните паралелни линии ќе останат паралелни засекогаш), „затворен“ (паралелните линии на крајот ќе се пресечат) или „отворени“ (тие линии ќе се разминуваат ).
Таа геометрија на универзумот ја диктира неговата судбина. Рамните и отворени универзуми ќе продолжат да се шират засекогаш, додека затворениот универзум на крајот ќе се урне сам по себе.
Повеќекратните набљудувања, особено од космичката микробранова позадина (блесокот на светлината ослободен кога нашиот универзум беше стар само 380.000 години), цврсто утврдија дека живееме во рамен универзум. Паралелните линии остануваат паралелни и нашиот универзум само ќе продолжи да се шири.
Но, има повеќе методи на посматрање и обликување од геометријата. Постои и топологијата, која е начинот на кој формите можат да се менуваат додека се одржуваат истите геометриски правила.
На пример, земете рамно парче хартија. Очигледно е рамно – паралелните линии остануваат паралелни. Сега, земете два рабови од таа хартија и направете ја во форма на цилиндар. Тие паралелни линии се сè уште паралелни: цилиндрите се геометриски рамни. Сега, земете ги спротивните краеви на цилиндричната хартија и поврзете ги. Тоа го прави обликот на торус, кој исто така е геометриски рамен.
Додека нашите мерења на содржината и обликот на универзумот ни ја кажуваат неговата геометрија – таа е рамна – тие не ни кажуваат за топологијата. Тие не ни кажуваат дали нашиот универзум е повеќекратно поврзан, што значи дека една или повеќе од димензиите на нашиот космос повторно се поврзуваат една со друга.
Гледајте во светлината
Додека совршено рамен универзум би се протегал до бесконечност, овој рамен универзум со поврзана топологија би имал конечна големина. Кога би можеле некако да одредиме дали една или повеќе димензии се обвиткани во себе, тогаш би знаеле дека универзумот е конечен во таа димензија. Потоа би можеле да ги искористиме тие набљудувања за да го измериме вкупниот волумен на универзумот.
Но, како би се открил повеќекратно поврзаниот универзум?
Тим астрофизичари од Универзитетот во Улм во Германија и Универзитетот во Лион во Франција погледнаа во космичката микробранова позадина (CMB). Ова зрачење потекнува од почетокот на Космосот или по Бинг-Банг настанот. Кога ова зраењето било „пуштено“ на слобода, нашиот универзум бил во димензии милион пати помал отколку што е тоа денес.
Денес, поради ширењето на универзумот, ова зрачење е со големи бранови должини и е само шум кој доаѓа од длабокиот комос. Но наслушувањата на CMB ни даваат најдобра шанса да го откриме универузмот околу нас, неговата големина и структура. Во овој шум се откриваат пертурбациите кое е термин за мали девијации во температутниот спектар на CMB.
Ако просторот е бесконечен, при современите мерења, недостасуваат оние бранови должини кои се поголеми од големината на просторот.
Мапите на CMB направени со сателити како WMAP (НАСА) и Планк (ЕСА) веќе забележале интригантна количина на исчезнати пертурбации во големи размери. Испитувано е дали овие нарушувања кои недостасуваат би можеле да се должат на повеќекратно поврзан универзум. За да се направи тоа, изведени се компјутерски симулации за тоа како би изгледал CMB кога универзумот би бил торус.
„Затоа мораме да правиме симулации во дадена топологија и да споредуваме со она што е забележано“, објаснува Бухерт. „Својствата на набљудуваните флуктуации на CMB потоа покажуваат „сила што недостасува“ на размери надвор од големината на универзумот“. Моќта што недостасува значи дека флуктуациите во CMB не се присутни на тие размери. Тоа би значело дека нашиот универзум е повеќекратно поврзан и конечен, во таа скала на големина.
„Најдовме многу подобро совпаѓање со набљудуваните флуктуации, во споредба со стандардниот космолошки модел за кој се смета дека е бесконечен“, додаде тој.
„Можеме да ја менуваме големината на просторот и да ја повториме оваа анализа. Исходот е оптимална големина на универзумот што најдобро одговара на набљудувањата на CMB. Одговорот на нашиот труд е јасно дека конечниот универзум подобро се совпаѓа со набљудувањата отколку бесконечниот модел. Можеме да кажеме: Сега ја знаеме големината на универзумот“.
Тимот откри дека мултиплицирано поврзан универзум околу три до четири пати поголем од нашиот меур што може да се забележи најдобро одговара на податоците од CMB. Иако овој резултат технички значи дека можете да патувате во една насока и да завршите назад таму каде што сте започнале, тоа всушност нема да можете да го постигнете во реалноста. Живееме во универзум што се шири и е со несфатливо енормни размери. Универзумот се шири со брзина што е поголема од брзината на светлината, така што никогаш не би можеле да ја достигнете и да ја завршите јамката на таквото патување.
Бухерт нагласи дека резултатите се уште се прелиминарни. Ефектите на инструментот, исто така, може да ги објаснат флуктуациите што недостасуваат во големи размери.
Мултиверзум
Нашиот универзум можеби е еден од многуте, велат физичарите. Всушност, тоа е најверојатното сценарио. Универзумот во кој живееме можеби не е единствениот. Всушност, нашиот универзум би можел да биде само еден од бесконечен број универзуми што го сочинуваат „мултиверзумот“.
Иако концептот може да ја прошири лековерноста, зад него се крие солидна физика и обсервирачки резултати. Не постои само еден начин да се дојде до мултиверзум – бројни физички теории независно укажуваат на таков заклучок. Всушност, некои експерти мислат дека постоењето на скриени универзуми е се повеќе веројатно.
Продолжува:
Петте најверодостојни научни теории кои сугерираат дека живееме во мултиверзум.
Извори:
Live Science
Resonance Academy
Подготви: Љупчо Иваноски
